|
|
|
|
|
‘Ik had net m’n hele verhaal verteld, voor het eerst dat ik echt m’n hart uitstortte. De sociaal professional liet mijn verhaal op zich inwerken. Ze gaf me een glas water en reikte me wat tissues aan. ‘Hoe wil je hier nu mee verder? Wat zullen we doen?’
Ik had eigenlijk geen idee wat ik er dan nu mee wilde. Heel eerlijk: ik wil er nu helemaal niks mee. Ik wil me eigenlijk het allerliefste verstoppen. In een donker hoekje, in een soort winterslaap. En dan pas wakker worden als alles klaar is. Maar dat kan ik hier natuurlijk niet zeggen.
Of wel? Zou ik dat ook als antwoord mogen geven?’
|
|
|
|
|
Beste ,
|
Heb jij dat ook wel eens gehad? Dat je zo'n grote stap hebt gemaakt, dat je er even van moet bijkomen? Dat je juist even moet vertragen of misschien zelfs even stil staan. Zodat er rust en ruimte ontstaat, voor de ontlading en voor de trots die bij een grote stap horen.
Wat is het mooi als je daar als professional naast kunt staan. Als je samen aandacht kunt geven aan deze stap. Als je samen kunt bewonderen dat deze stap gezet is. En als je daarna samen kunt verkennen waar een cliënt nu behoefte aan heeft.
Alleen al de erkenning krijgen voor zo'n grote stap kan voor iemand veel betekenen. Soms realiseert iemand zelf helemaal niet hoe groot een stap is. Of hoe waardevol.
En, wanneer mocht jij naast iemand staan die zo'n mooie grote stap maakte?
Tot maandag!
Meer weten?
|
|
|
|
|
|
|
