|
|
|
|
|
|
Ik zag het al direct, aan de manier waarop mijn begeleidster even wegkeek en zorgvuldig haar woorden zocht. Ik heb het allemaal al wel eens eerder gehoord. Je wilt te veel, te snel, je kunt het niet goed inschatten, het is onrealistisch en je zult jezelf voorbijlopen. Maar ik ga me daar niet bij neerleggen. Ik wil dit gewoon en ik ga niet loslaten.
Maar dan kijkt ze me aan. Echt aan. En haar woorden verbazen me. Ze zegt: “Luister Bo, normaal zijn onze cliënten hier helemaal niet aan toe en ik vind het ook wel spannend. Maar we zijn hier voor jou en het is jouw keuze. Als dit is wat jij wilt en jij hebt er vertrouwen in, dan ben ik helemaal met jou aan boord. En we kunnen samen kijken hoe we dat het beste kunnen aanpakken.”
|
|
|
|
|
Beste ,
|
Heb jij dat ook wel eens gehad, dat je het echt spannend vond om mee te gaan in de wensen van je cliënt of de inwoner? Als iemand zo’n stap wil nemen, blijf je dan naast diegene staan?
Het is het mooiste als je hierover het gesprek kunt voeren. Waarom heeft de ander er zo’n vertrouwen in? Hoe kun je er samen voor zorgen dat het een positieve ervaring wordt? Als je hier goed op doorvraagt, leer je ontzettend veel over de ander. Over hoe diegene groeit en verder komt in het leven.
Zo werk je eraan om op een gelijkwaardige manier samen voor ondersteuning op maat te zorgen en kansen te grijpen. Ondertussen bouwen jullie aan wederzijds vertrouwen.
Laat jij de inwoner aan het stuur, ook als je het zelf spannend vindt?
Meer weten?
|
|
|
|
|
|
|
